عاقبت وزیر مال مردم خور
به همراه الاغ باربر، راه رفتن از همراه رفتن با شیر درنده بهتر است.
در کتاب حکایت های گلستان سعدی چنین نقل شده : «یکى از وزیران مغرور و غافل ، خانه یکى از افراد ملتش را ویران کرد، بى خبر از سخن حکیمان فرزانه که گفته اند:
آتش سوزان نکند با سپند
آنچه کند دود دل دردمند(1)
گویند: «سلطان همه جانوران ، شیر، و خوارترین جانوران الاغ است. به همراه الاغ باربر، راه رفتن از همراه رفتن با شیر درنده بهتر است.»
مسکین خر اگر چه بى تمیز است
چون بار همى برد عزیز است
گاوان و خران بار بردار
به ز آدمیان مردم آزار
پادشاه از روى قائن و نشانه ها، به زشتى اخلاق آن وزیر غافل و مغرور پى برد، او را دستگیر کرده و در زیر سخت ترین شکنجه ها کشت.
حاصل نشود رضاى سلطان
تا خاطر بندگان نجویى (2)
خواهى که خداى بر تو بخشد
با خلق خداى کن نکویى
یکى از افرادى که مورد ستم همان وزیر قرار گرفته بود، از کنار جسد او گذر کرد، وقتى که وضع نکبت بار او را دید، بیندیشید و گفت:
نه هر که قوت بازوى منصبى دارد
به سلطنت بخورد مال مردمان به گزاف (3)
توان به حلق فرو برد استخوان درشت
ولى شکم بدرد چون بگیرد اندر ناف (4)
نماند ستمکار بد روزگار
بماند بر او لعنت پایدار
پی نوشت ها:
1)یعنى: آه دل مظلومان در سوزاندن کاخ ستم ، بیشتر از آن آتش در اسپند، گیرنده است.
2)در این شعر، منظور از سلطان، خدا است.
3)یعنى: هرکه به خاطر مقام و جاه ، قدرتى یافت ، نباید مال مردم را به ناحق حیف و میل کند.
4) بگیرد: گیر کند.
