عاقبت حرام خواری

امام علی علیه السلام به کمیل فرمودند: 

«یا کمیل انّ اللسّان یبوح من القلب و القلب یقوم من الغذاء فانظر فیما تغذی قلبک و جسمک فان لم یکن ذلک حلالا لم یقبل الله تعالی تسبیحک و لا شکرک».(1)

یعنی ای کمیل، زبان از قلب سرچشمه می گیرد و قلب نیز از غذای انسان. پس به آنچه قلب و جسم خود را به آن تغذیه می کنی، توجه کن که اگر حلال نباشد، خداوند متعال نه تسبیح تو را می پذیرد و نه شکر تو را.

در حدیث دیگری آمده است:
«من اصاب مالا من تهاوش اذهبه الله فی نهابر».
یعنی هر کس مالی ازراههای نامشروع به دست آورد، جزایش جهنم است.(2)

از امام صادق (ع) نقل شده است:
«ان الله عزوجل خلق الخلق و خلق معهم ارزاقهم حلالا فمن تناول شیئا منها حراما قصّ به من ذلک الحلال».(3)
یعنی خداوند عزوجل بندگان را آفرید و با ایشان روزی آنان را از حلال آفرید. پس هر که چیزی از حرام تناول کند، به همان مقدار از روزی حلال، وی را محروم کند و در قیامت به خاطر اعمالش مورد سرزنش و عقوبت قرار خواهد گرفت.

پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
«لا تزل قدم عبد یوم القیامة حتی یسأل عن اربع: عن جسده فیما ابلاه و عن عمره فی ما افناه و عن ماله مما اکتسبه و فی ما انفقه و عن حبّنا اهل البیت».(4)
یعنی در روز رستاخیز هیچ بنده ای از محکمه ی الهی نمی گذرد تا از چهار چیز سؤال شود: از بدن او که به چه چیز آن را مبتلا ساخت؛ و از عمر او که در چه راه فنا ساخت؛ و از مال او که از چه راهی کسب و در چه صرف نمود؛ و از دوستی و محبت اهل بیت من.

آثار و پیامدهای حرام خواری:

الف: لقمه حرام، تاریکی قلب و دل می آورد

علت اینکه انسان لازم است از خوردن مال حرام اجتناب کند، این است که حرام، قلب را تاریک می کند و بصیرتش را از بین می برد؛ ولی خوردن حلال سبب روشنایی و بینایی دل می شود و تاریکی یا روشنایی دل از اعتقاد قلبی پدید می آید نه از مالی که انسان به حرام یا حلال بودنش معتقد است.

ب: لقمه حرام، باعث عدم استجابت دعا می شود

وقتی که پیامبر صلی الله علیه و آله از حریص بر دنیا یاد می کرد، می فرمود: چه بسیار آدم ژولیده موی، خاک آلوده و دورافتاده در سفرها که طعام و لباسش حرام و خوراکش حرام است و دست هایش را بلند می کند و یارب یارب می گوید. پس کجای آن دعا مستجاب می شود.

ج: لقمه حرام، عدم قبولی نماز را در پی دارد.

غزالی گوید: ... ابن عباس می گوید: خداوند نماز کسی را که در شکمش مال حرام باشد، قبول نمی کند.
چنین گویند که هر که یک لقمه حرام خورد، چهل روز، تیر دعای او بر نشانه اجابت نرسد.

د: لقمه حرام، آتش دوزخ را به همراه دارد.

پیامبر صلی الله علیه و اله فرمود: هر گوشتی که از حرام بروید، آتش او را سزاوارتر است.

و: لقمه حرام، مانع رسیدن به سعادت و توفیق می شود.

از صفات رذیله متعلقه به قوّه شهویه) مال حرام خوردن و از آن اجتناب نکردن است و آن از نتایج حبّ دنیا و حرص بر آن است و از اشدّ مهلکات و اعظم موانع وصول به سعادت است.

هـ: لقمه حرام، باعث عدم قبولی واجبات و مستحبات است.

از حضرت پیغمبر صلی الله علیه و آله مروی است که در بیت المقدس فرشته ای هست که هر شب ندا می کند که هر که بخورد چیزی را که حرام باشد، خدا از او نه قبول می فرماید سنتی را و نه واجبی را.

ی: لقمه حرام، باعث گلایه زن و فرزند در روز قیامت است.

وارد شده است که زن و فرزندان آدمی در روز قیامت به او می آویزند و او را در موقف حضور پروردگار بازمی دارند و می گویند: پروردگارا! حق ما را از این شخص بستان، به درستی که ما جاهل به احکام شریعت بودیم و او ما را تعلیم نکرد و غذای حرام به ما خورانید و ما عالم به آن نبودیم.

م: لقمه حرام، درد و رنج جسمی می آورد.

ابوالقاسم جعفر بن احمد الرازی می گوید: ابوالخیر عسقلانی را ماهی آرزوی همی آمد به چندین سال، چون ازجایی پدیدار آمد حلال، دست فرا کرد تا بخورد. استخوانی از استخوان های ماهی به انگشت وی فرا شد؛ بدان سبب دست از وی بداشت. گفت: یارب! کسی دست به شهوت حلال دراز کند، چنین کنی. آنکه دست به شهوت حرام دراز کند، با وی چه کنی.

ن: لقمه حرام، در اولاد اثر سوء دارد.

از قصّه پرغصّه آدم که گندم بهشت خورد، حکایت قابیل که می گویند نطفه وجود او از آن گندم بسته بود، به عبرتی برگیر؛ خاصیّت دو دانه گندم منهیّ مباح بهشت که آن باشد، خاصیت چرب وشیرین مهملات حرام و شبهه دار دنیا چه خواهد بود و بدان که تأثیر غذا در نطفه از قبیل تأثیر ساعت و حالت مرد و زن و اثر ترک ذکر حق در زمان جماع خواهد بود که به سرحدّ الجاء و اجبار نرسد و لهذا آن شخص مکلّف می باشد و تصحیح نیّت و قوّت تدبیر خود مناز و با قوت لایموت بساز که ضرر طعام دغدغه دار بدان از آن منفک نمی شود.

ک: لقمه حرام، روزه را باطل می کند.

غیبت ودروغ و بهتان و قوت حرام، روزه باطل می کند به دلیل قرآن، قال الله تعالی»: سمّاعون للکذب أکّالون للسحت». دروغ و خوردن حرام، حق تعالی به یکدیگر مقرون کرده است.

پی نوشت :

1- سفینة البحار، ج 1، ص 299.
2- کنز العمال، ج 4، ص 13.
3- وسائل، ج 12، ص 28.
4- بحار، ج 103، ص 11.

منبع:کتاب اخلاق در بازار