از کلیسای شیطان چه می دانید؟

کلیسای شیطان در فاصله سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ با قوّت بیشتری به انتشار آثاری دربارۀ ترویج عقاید خود اقدام کرد.

آنتوان لاوی در روز شنبه ۳۰ آوریل ۱۹۶۶ تأسیس فرقه سیطنیسم و کلیسای شیطان را اعلام کرد. وی ابتدا خانه خود را در سانفرانسیسکو کلیسای شیطان قرار داد.

 

لاوی نمای بیرونی خانه‌اش را به رنگ سیاه در آورده بود و همین باعث شد که بعدها شیطان‌گرایان آن را «خانه سیاه» بنامند. هریک از اتاق‌های خانه سیاه با رنگی خاص و ظاهری متفاوت طراحی شده بود. یکی از این اتاق‌ها که به نام «اتاق سیاه» خوانده می‌شد و آیین‌های شیطان‌گرایی در آن انجام می‌گرفت، با پرده‌های سیاه رنگی مستور شده بود و به ادعای مسئولان کلیسای شیطان هیچ‌گاه نور خورشید در آن تابیده نشد. بر دیوار سایر اتاق‌ها نیز نقش‌های عجیب و غریبی از جمله بز بافومِت (نماد شیطان) را می‌توان یافت.

 

نگهداری یک شیر آفریقایی در این خانه، بر غیرعادی بودن آن می‌افزود. در سال ۱۹۶۷ در همین مکان لاوی غسل تعمید شیطانی دخترش، زینا را انجام داد، و اولین مراسم ازدواج و تشییع جنازه به سبک فرقه شیطان‌گرایی را نیز در آن برگزار کرد. در سال ۱۹۸۶ دیان هگارتی (همسر دوم لاوی) به علت اختلاف شخصی با لاوی، شکایتی علیه او در دادگاه محلی تنظیم نمود. دادگاه نیز در سال ۱۹۹۱ حکم سلب مالکیت لاوی را از خانه سیاه و انتقال آن به هگارتی صادر کرد، به وی اجازه داد تا زمانی که زنده است در آن خانه زندگی کند.

 

همان‌طور که در بخش زندگی‌نامه آنتوان لاوی اشاره شد، فرقه سیطنیسم و کلیسای شیطان تا اواسط دهه هفتاد به سبب ویژگی‌هایی که داشت، اخبارش در بسیاری از رسانه‌های ملی بعضا بین‌المللی که در آمریکا منتشر می‌شد، بازتاب یافت. پس از مطرح‌شدن چندین باره این فرقه و فرقه‌های مشابه آن در خلال دهه‌های شصت و هفتاد میلادی در رسانه‌های آن زمان در آمریکا و برخی کشورهای غربی، در اوایل دهه هشتاد میلادی شاهد شکل‌گیری شیوۀ رسانه جدیدی برای مطرح کردن جریانات و فرقه‌های موسوم به شیطان‌پرستی از طرف رسانه‌ها هستیم.

 

در این شیوۀ جدید، رسانه‌ها و مطبوعات با مطرح کردن اتهامات عجیب و غریب نسبت به برخی از این فرقه‌ها، دوباره آنان را به کانون توجه رسانه‌ها و افکار عمومی بازگرداندند و باعث شدند این فرقه‌ها به سبب حق دفاعی که برای آنان به وجود می‌آمد در رسانه‌ها حاضر شوند و علاوه بر رفع اتهام، اقدام به نشر آموزه‌های خود در این رسانه‌ها نیز بنمایند.

 

برای نمونه می‌توان به حمله برخی رسانه‌های مشهور آمریکا در سال ۱۹۸۰ به فرقه سیطنیسم اشاره کرد که با انتشار اخباری مبنی بر شکل‌گیری یک توطئه جنایی در داخل کلیسای شیطان، این فرقه را تیتر برخی روزنامه‌ها بازگرداندند. برای مقابله با این جریان، کلیسای شیطان برای رفع اتهام از این فرقه برخی کشیشان [۱] خود را در رسانه‌ها حاضر نمود. این پشتیبانی غیر مستقیم رسانه‌ای با انتشار گزارشی رسمی از طرف اف بی آی مبنی بر عدم صحت این شایعات خاتمه یافت و در نهایت مهر تأییدی بر اقدامات فعالیت‌های این فرقه زده شد.

 

کلیسای شیطان در فاصله سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ با قوّت بیشتری به انتشار آثاری دربارۀ ترویج عقاید خود اقدام کرد. از شاخص‌ترین آن‌ها می‌توان به مواردی هم‌چون انتشار مجله «کلوون هوف»[۲]، چاپ کتاب «خانه وحشی» اثر «آدام پارفری»، فیلم مستند «سخن گفتن شیطان» در بارۀ زندگی آنتوان لاوی و همچنین موسیقی‌های «بوید رایس» اشاره کرد. پس از مرگ آنتوان لاوی در سال ۱۹۹۷، همسرش، «بلانچ بارتون»، رهبر فرقه سیطنیسم و ریاست کلیسای شیطان را بر عهده گرفت. بارتون برای بازخرید کلیسای شیطان (خانه سیاه) تلاش زیادی کرد و در دو بیانیه در تاریخ ۱۵ ژوئن ۱۹۹۹ و ۲۳ دسامبر ۱۹۹۹ از اعضای کلیسا خواست، مبلغ چهارصد هزار دلار برای این کار فراهم کنند. با همه این تلاش‌ها این امر هیچ‌گاه تحقق نیافت و در هفدهم اکتبر ۲۰۰۱ این ساختمان خراب شد و به جای آن یک ساختمان دوبلکس ساخته شد.

 

بلانچ بارتون که در ماه می سال ۲۰۰۱ آقای «پبتر گیلمور» را به مقام کشیش اعظم کلیسای شیطان منصوب کرده بود، در تاریخ ۳۰ آوریل ۲۰۰۲ (مصادف با جشن والپورگیناخت) همسر گیلمور، پگی نادرامیا را به این مقام منصوب نمود و در همان تاریخ به علت تخریب کلیسای شیطان (خانه سیاه) و همچنین سکونت گیلمور و همسرش در نیویورک، تصمیم گرفت دفتر مرکزی این فرقه را از سانفرانسیسکو به نیویورک انتقال دهد.

 

کلیسای شیطان با راه‌اندازی سایت رسمی خود در اینترنت جان تازه‌ای به فعالیت‌های تبلیغی خود بخشید. به منظور فعالیت تبلیغاتی در شبکه جهانی اینترنت، سایر کشیشان این فرقه نیز با ایجاد سایت، انجمن‌های گفت‌وگو و فروشگاه‌های اینترنتی، اقدام به انتشار افکار و فلسفه شیطان‌گرایی نمود، افراد زیادی را به صورت مجازی با آموزه‌های این فرقه آشنا کردند. در سال‌های اخیر نیز هر از گاهی انتشار اخباری از سوی برخی رسانه‌ها و خبرگزاری‌های مطرح دنیا دربارۀ این فرقه، باعث شد افکار عمومی به آن جلب شود. در ادامه به ذکر چند نمونه از این اخبار بسنده می‌کنیم: در سال ۲۰۰۴ خبرگزاری بی‌بی‌سی انگلیس گزارش داد یک افسر نظامی به نام کریس کرانمر، که معتقد به فرقه شیطان‌گرایی آنتوان لاوی و عضو کلیسای شیطان است، به عضویت نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا درآمده است. در ششم ژوئن ۲۰۰۶ همزمان با شروع اکران نسخه بازسازی شده فیلم «طالع نحس» در سینماهای آمریکا، شبکه خبری سی بی اِس نیوز در یکی از بخش‌های خبری خود، از مراسمی در یکی از آمفی‌تئاترهای لس آنجلس، گزارشی پخش کرد، که در آن، رهبران کلیسای شیطان با حضور بیش از صد نفر از اعضای این کلیسا، جشنی به مناسبت چهلمین سال شکل‌گیری فرقه سیطنیسم برگزار کرده بودند.

 

در دسامبر سال ۲۰۰۷ خبرگزاری آسوشیتدپرس گزارش داد دو نوجوان ایمیلی به رهبر کلیسای شیطان، آقای پیتر گیلمور ارسال کرده و در آن از تصمیم خود برای قربانی کردن یک انسان برای شیطان خبر داده‌اند. ایمیل آن‌ها را برای اِف بی آی فرستاد و با هماهنگی پلیس محلی، دو نوجوان دستگیر شدند.

 

 

پی‌نوشت:

[۱]. پیتر گیلمور، پگی نادرامیا، بوید رایس، آدام پارفری، دیابلوس رکس و کینگ دیاموند.
[۲]. این مجله به عنوان نشریه رسمی کلیسای شیطان، فقط تا سال ۱۹۸۹ منتشر می‌شد و پس از آن پیتر گیلمور اقدام به انتشار مجله شعله سیاه نمود.
[۳]. البته دفتر کلیسای شیطان در نیویورک به صورت یک ساختمان حقیقی نیست، بلکه به صورت یک صندوق پستی با عنوان حقوقی «کلیسای شیطان» است که مکاتبات رسمی این فرقه از این طریق صورت می‌گیرد.
[۴]. بی نقاب، حسین عرب، انتشارات صهبای یقین، ۱۳۹۳، ص ۹۹.

ادیان نیوز