فرار شیخ حسین زاهد از حب دنیا

دیدی آخر حب دنیا دست و پایم را گرفت / رفته رفته دل ربود از من خدایم را گرفت

خداوند متعال در قران کریم دنیا را اینگونه توصیف می کند: اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِینَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ (حدید/20)

بدانید که زندگى دنیا، در حقیقت، بازیچه، سرگرمى، زینت و فخرفروشىِ شما به یکدیگر است.

 

مرحوم شیخ محمد حسین زاهد (رحمه الله علیه) فرمود: زمان قدیم در مدرسه محمدیه درس می خواندم، امکانات زیادی وجود نداشت و در حد طلبگی بود، آن زمان بیشتر خانه های اشرافی برق داشتند و خیلی ها از نعمت روشنایی برق محروم بودند، ما هم از چراغ نفتی استفاده می کردیم، گاهی پیش می آمد که پول خرید نفت برای چراغ را هم نداشتیم.

 

شب های جمعه که می شد، اعیان و اشراف شهر به مدرسه می آمدند و طلبه ها را می بردند و مجلس روضه ای بر پا می کردند و شام می دادند تا  اموالشان برکت پیدا کند ، ثوابی به اعمالشان اضافه شود و خیراتی هم برای اموات کرده باشند.

 

یک بار که به مجلسشان رفتم، دیدم دستشویی آنها هم برق دارد، با خود گفتم ببین اینها توالتشان هم برق دارد، آن وقت ما پنج شاهی نداریم نفت بخریم و چراغ روشن کنیم تا مطالعه نماییم؛ بعد یک دفعه به خودم آمدم، قدری فکر کردم و  گفتم  حسین این حرفها چیست که میزنی؟ خدا را شکر کن؛ برو مسجد جامع درس بخوان، عبادت کن و به خاطر این فکر که به سرم زد با خود عهد کردم که دیگر هیچ جائی نروم تا حب دنیا در دلم قرار نگیرد.

دیدی آخر حب دنیا دست و پایم را گرفت          رفته رفته دل ربود از من  خدایم را گرفت

 

 

حوزه