شش خطای بزرگ که اعمال را تباه می کند
امام العارفین در خطبه ۱۵۳ نهج البلاغه می فرمایند: اگر کسی واجد چند گناهی که حضرت برمی شمرد باشد حتی اگر برای به جا آوردن اعمالی که خدا بر او واجب کرده خود را به رنج افکنده باشد این اعمال او از سوی خدواند مورد قبول نخواهد بود.
امام العارفین در خطبه 153 نهج البلاغه به طور جدّ با مخاطبان خود اتمام حجت می کند که: اگر کسی واجد چند گناهی که حضرت برمی شمرد باشد حتی اگر به زعم خود مخلصانه خدا را یاد کرده باشد و برای به جا آوردن اعمالی که خدا بر او واجب کرده خود را به رنج افکنده باشد این اعمال او از سوی خدواند مورد قبول نخواهد بود. امام در ادامه به شش خطای بزرگ اشاره می کنند که عبارتند از:
اول: شرک در عبادت،
دوم: فرونشاندن خشم با تباه کردن دیگری،
سوم: نکوهش و بدنام کردن کسی به خاطر کار ناشایست،
چهارم: بدعت در دین برای پیشبرد امور
پنجم: رفتار متظاهرانه با مردم
ششم: رفت و آمد بین مردم با دو زبان. همچنان که در این خطبه مشخص است امام علی علیه السلام در رأس همه گناهانی که موجب رد اعمال بندگان از سوی پروردگار می شود، شرک را بیان می کند، حضرت در غرر الحکم هم می فرماید: "آفه الایمان الشِّرک / آفت ایمان شرک است." اما چرا شرک باعث تباهی اعمال می شود؟
همچنان که اگر آفات به مزرعه ای هجوم بیاورند همه محصولات آن مزرعه را از بین می برند وقتی شرک به مزرعه قلب و ذهن کسی هجوم بیاورد دستاوردهای او را تباه خواهد کرد.
اِنَّ مِن عَزائِمِ اللهِ فِی الذِّکرِ الحَکیمِ. الَّتی عَلَیها یُثیبُ وَ یُعاقِبَ. وَ لَها یَرضَی وَ یَسخَطُ، اَنَّهُ لا یَنفَعُ عَبدا – وَ اِن اَجهَدَ نَفسَهُ، وَ اَخلَصَ فِعلَهُ – اَن یَخرُجُ مِنَ الدُّنیا، لاقِیا رَبَّهُ بِخَصلَه مِن هذِهِ الخِصال لَم یَتُب مِنها اَن یُشرِکَ بِاللهِ فیما افتَرَضَ عَلَیهِ مِن عِبادَتِهِ، اَو یَشفِیَ غَیظَهِ بِهَلاکِ نَفس، اَو یَعُرُّ بِاَمر فِعلَهُ غَیرُهُ، اَو یَستَنجِحَ حاجَه اِلَی النّاسِ بِاِظهارِ بِدعَه فِی دینِهِ، اَو یَلقَی النّاسِ بِوَجهَینِ، اَو یَمشِیَ فیهِم بِلِسانَینِ / از احکام حتمی خداوند که در قرآن حکیم آمده و بر اساس آن پاداش و کیفر می دهد و بدان خاطر خشنودی و خشم خود را به کار می برد آن است که اگر بنده ای از دنیا بیرون رود در حالی که پروردگارش را با یکی از این گناهان که برمی شمرم دیدار کند و از آن ها توبه نکرده باشد - هرچند خود را در پرستش او به رنج افکند و در اعمالش اخلاص ورزد - هیچ سودی از عباداتش نرساند: در عبادتی که خداوند بر او واجب نموده شرک ورزد یا خشم خود را با تباه کردن کسی فرو نشاند یا دیگری را به کار ناشایسته اش نکوهش و بدنام کند یا برای پیش بردن کاری که با مردم دارد بدعتی در دین اظهار بدارد یا با دورویی با مردم دیدار کند یا با دو زبان در میان مردم رفت و آمد کند.
امام العارفین در خطبه 153 نهج البلاغه به طور جدّ با مخاطبان خود اتمام حجت می کند که: اگر کسی واجد چند گناهی که حضرت برمی شمرد باشد حتی اگر به زعم خود مخلصانه خدا را یاد کرده باشد و برای به جا آوردن اعمالی که خدا بر او واجب کرده خود را به رنج افکنده باشد این اعمال او از سوی خدواند مورد قبول نخواهد بود. امام در ادامه به شش خطای بزرگ اشاره می کنند که عبارتند از:
اول: شرک در عبادت،
دوم: فرونشاندن خشم با تباه کردن دیگری
سوم: نکوهش و بدنام کردن کسی به خاطر کار ناشایست
چهارم: بدعت در دین برای پیشبرد امور
پنجم: رفتار متظاهرانه با مردم
ششم: رفت و آمد بین مردم با دو زبان.
همچنان که در این خطبه مشخص است امام علی علیه السلام در رأس همه گناهانی که موجب رد اعمال بندگان از سوی پروردگار می شود، شرک را بیان می کند، حضرت در غرر الحکم هم می فرماید: "آفه الایمان الشِّرک / آفت ایمان شرک است."
اما چرا شرک باعث تباهی اعمال می شود؟ همچنان که اگر آفات به مزرعه ای هجوم بیاورند همه محصولات آن مزرعه را از بین می برند وقتی شرک به مزرعه قلب و ذهن کسی هجوم بیاورد دستاوردهای او را تباه خواهد کرد.
امام در غرر الحکم، نفاق را برادر شرک می دانند و در خطبه 176 صراحتا می فرماید: اَلظُّلمُ الَّذِی لا یُغفَرُ فَالشِّرک بِاللهِ، قَالَ اللهُ تَعَالی "إنَّ اللهَ لا یَغفِرُ أن یُشرَک بِهِ" / ستمی که بخشیده نمی شود، شرک به خداست. حق تعالی فرموده است: خداوند شرک به خود را نمی بخشد.
