ماه «ذى الحجّه»، آخرین ماه «سال هجرى قمرى» است و ماهى است بسیار پر برکت. بزرگان دین هنگامى که این ماه وارد مى شد، اهمّیّت ویژه اى به عبادت در آن مى دادند. مخصوصاً در دهه اوّل این ماه.( زاد المعاد، صفحه 240)
تاریخ روزه داری در دین مسیحیت به قبل از قرن هشتم میرسد، روزه در تقویم کلیسا هم ثبت شده و جزو آداب فقهی به شمار میرود. در انجیل آمده است که حضرت مسیح پیروان خود را امر به روزه داری نموده است: آنگاه عیسی به قوت روح به پایان برده شد تا ابلیس او را امتحان کند، پس چهل شبانه روز روزه داشته و نهایتاً گرسنه گردید.
کسی عمدی و بدون عذر شرعی روزه نمی‌گیرد؛ یعنی به خدا می‌گوید من امرتو را نمی‌پذیرم، و انجام نمی‌دهم، این تکبر دربرابر خدا با تکبر در برابر مردم خیلی فرق می‌کند. تکبر در برابر مردم یک رذالت جزئی است، اما تکبر در برابر پروردگار یک پستی عمیق و ریشه ای است
در ماه های دیگر قرائت یک جزء قرآن عادت روزانه امام(ره) بود، ولی در ماه مبارک رمضان هر روز ده جزء قرآن می خواندند و تا پایان ماه ده بار قرآن را ختم می کردند.
رمضان یا رَمَضان المُبارَک نام نهمین ماه سال قمری است.
این ماه، در میان مسلمانان از احترام و جایگاه ویژه‌ای برخوردار و ماه عبادت آنان است و مؤمنان با مقدمه سازی و فراهم کردن زمینه‌های معنوی در ماههای رجب و شعبان هر سال خود را برای ورود به این ماه و استفاده از برکت‌های آن آماده می‌کنند. از مهمترین عبادتهای این ماه، روزه داری ، تلاوت قرآن ، أحیای شبهای قدر (شب زنده داری)، دعا و استغفار ، افطاری دادن و کمک به نیازمندان است.
نجوای رمضان ترنم آوای قرآن را شکوه می‌بخشد. نغمه‌های مناجات شهید رمضان، شبهای تاریک آن را روشن می‌گرداند تا عابدان و زاهدان، صالحان ومؤمنان، بر سفره‌ی میهمانی خداوند نعمت و روزی معنوی فراوان برگیرند.
